دلم یک کودکی ساده می خواهد
پر از لبخند
پر از شادی
پر از شور و هیجان
دلت که گیر باشد
هر روز
دلگیری
دنیا کوچکتر از آن است که گمشده ای را در آن یافته باشی
هیچکس اینجا گم نمیشود
آدمها به همان خونسردی که آمده اند
چمدانشان را می بندند و ناپدید می شوند
یکی در مه ... یکی در غبار ... یکی در باران.... یکی در باد و بیرحم ترینشان در برف.... آنچه بر جا می ماند رد پایی است و خاطرهایی که هر از گاه پس می زند مثل نسیم، پرده های اتاقت را....
روزگار نکبتی شده ،آن قدر که آدم دلش میخواهد مدام به خاطره هاش چنگ بیاندازد و آنجاها دنبال چیزی بگردد...
چه انتظاری از مــــردم داری؟
آنها حتی پشت سر خــــــــــــدا هم حرف می زنند...
نمی دانم یاس های تابستانی ادای برف را در می آورد
یا برف ادای آنها را ...
در هر حال اگر پروانه ها تا زمستان دوام می آوردند بلا شک دیگر عاشق آن یاس های تکراری نمی شدند...
کاش می‌توانستی تابستان‌ها بباری ای برف
تا با تن‌پوشی از تـــو
برابر خورشید من و او عشوه‌ها می‌کردیم...
تك تك حرف هاي نگاهت را از بَرَم ...
عشق یعنی وقتی حتی از دستش ناراحتی هم هواشو داشته باشی...
افتادنی هم که باشم
اتفاق خوبِ زندگی تو نیستم
خیلی خوش‌شانس باشم
برگ زردی می‌شوم
که زیر پای تو می‌افتد!
چه شب یلدایی...
وقتی قرار است
تو را
یک دقیقه بیشتر نداشته باشم !!
این مهم نیست چقدر بعضی ها رو دوست داری
بعضی اوقات مجبوری که تو ذهنت چمدونشون رو ببندی
و بذاری برن زندگیشونو داشته باشن
دستم را نمیدانم ولی دلم فقط برای تو می نوازد...
لااقل بگو نمی‌خواهی برگردی،
این‌طوری تکلیف خودم را می‌دانم
و باز منتظر می‌مانم...
مردی که دوست‌اش داری را به من معرفی کن
تا به او عاشق تو بودن را بیاموزم
مهم نیست آن مرد من نیستم
مهم این است؛ کسی کمتر از «عشــق» به تـو نگوید!
كنار تو در باران قدم می زنم
"چتــــر" برای چه؟!
خیـــــال كه خیس نمی شود......
برف و خیلی دوســـــت دارم
چون تنها وقتیه که می شه از این آدمها درست کرد
که هم روش سفید باشه ... هم توش
حکایت تو با من
حکایت باران ِ بی امان است
بر تن نحیف ِ برگ!
مثل زمانی که می فهمی اون آخرین کسی که احتمال اینُ می دادی که پیچ بده بهت، همیشه اینکارُ می کرده...
فقط باهوشتر از بقیه عمل می کرده!!
گاه می اندیشم
هیچوقت برام تکراری نمیشی ...
کاش زندگی ما آدم ها...