امان از این بوی ِ پاییز و آسمان ابری ! 
که آدم نه خودش میداند دردش چیست و نه هیچکس ِ دیگری … 
فقط میدانی که هر چه هوا سردتر میشود ، 
دلت آغوش ِ گرمتری میخواهد

پاییز منم که هر روز چهره ی زردم را

با سیلی دروغهایت
سرخ می کنم
تا هرگز نفهمی
آنکه بهار سبزم را
به خزان نشاند تو بودی ....

دسـ ــت مــ ـریـــزاد روزگــ ــار!

عـــ ـجب اســ ـــتاد ماهــ ــری بــ ــودی!

حــ ـال بــ ــه مـــ ــن افتــ ــخار مـــ ـیکنی؟؟؟!

نـــ ــگـ ــاه کـــ ــن چــ ـگونه زجـ ــر ها و دردهــ ــایــ ـم را بـــ ـی نقـــ ــص و کـــ ــامل بـــ 

میــ ـکــشم...

دیــ ــگر بـ ــرای خــ ــودم اســ ـتادی شـ ــده ام...

هــــ ـــمه اش را مــ ــدیون تـــ ــوام...

هـــ ــــمه اش را...

آهستـــــــــه بیـــــــــا !
چیزی هــم ننویـــس

نظـــر هــــم نگـــذار

همان که بخوانی بــــس است

من به "بــی محلــی آدمهـــا" عـــادت دارم .

 فقط برای خـــودم هستم مــــــن !

نه زیبایم و نه مهربـــان و نه محتــــــاج نگاهی ؛

برای تو که صورتــهای رنگ شده را می پرستـی ،

نه سیـــــرت آدمهـــــا را ، هیــــــچ ندارمــــــ ...

راهــــــت را بگیـــــر و بـــــرو ...

حوالـــــــی مــن،

توقـــــــف ممنـــــــوع است !!!

خدایـــــــــــا ،
دخـلـم با خـــرجـم نمیـــخــواند ،
کـــم آورده ام ،
صـــبری کـــه داده بـــودی تــمــام شـــد ،
ولـــی دردم همـــچـــنان باقیــــــست !!!
بدهکـــــــــار قلــــــبم شـــده ام ،
میــــــدانم شـــرمنــــــده ام نمیــــــکنـــی؛
باز هــــــم صـــبـــــــر میــــــخـــواهــــــم...

اگر میدانستم

بهره ی دوستت دارم هایی کِ بِ من

 وام میدهی

 برایم اینقدر گران تمام میشود

بی تردید عشق نزول میکردم

روزی مخاطـــ ــب تمــام جملاتت من بودم !!!!

نمیدانی چــه درد سختی است خلع مقام شدن ٫ ....

نمیدانی چــه سخت تر است دیدن ترفیع گرفتن دیــگری ....